Opinie: "De grootste verandering ligt bij onszelf"

De emancipatie van LGBTQ+-personen ligt Mathias Poelman, student Agro- en biotechnologie en lid van Revolte, na aan het hart. De tragische gebeurtenissen in Beveren, waarbij een man werd vermoord, mogelijk met homofobe motieven, raakten hem diep en waren een aanleiding om zijn bedenkingen neer te schrijven. Omdat discriminatie en geweld haaks staan op de waarden van HOGENT, geven we hem graag een forum. Mathias schreef deze tekst in eigen naam, maar wordt gesteund door heel wat Revolte-leden.

Toen ik in het zesde middelbaar zat, kreeg ik voor de eerste keer in mijn leven les over LGBTQ+. Het was geen fraaie les: de boodschap was dat in grote delen van de wereld mensen die niet tot de “heteronorm” behoren, vaak nog steeds door een hel gaan. Zelfs in ons eigen kleine België. Wat me nog meer frustreerde, was de schijnbaar achteloze houding van mijn medestudenten ten opzichte van het onderwerp.

“Homofobie, racisme, seksisme, dat alles gebeurt hier toch niet meer in België?” Begrijp me niet verkeerd, ik voelde me helemaal thuis in mijn klasgroep en ik mocht die gasten graag, maar bij momenten vroeg ik me af hoe goed ze de wereld kenden. In elk geval waren ze (destijds) niet op de hoogte van de pijnlijke werkelijkheid.

Ik wou dat ik mijn ongelijk had gekregen, maar ik kreeg dus mijn gelijk: op zaterdag 6 maart werd de 42-jarige David Polfliet dood aangetroffen. Neergestoken door een groep homofobe tieners die hem in de val hadden gelokt. Stuk voor stuk jonger dan mij waren ze. Ik vraag me af wat mijn grotendeels blanke, heteroseksuele ex-klasgenoten ervan dachten toen ze het zagen op het nieuws.

Meldpunten

Dat even terzijde. Een veel prangere vraag is: hoe is zo’n laffe moord met een duidelijk haatmotief kunnen gebeuren? Nog los van de verklaringen van de tieners dat ze David “alleen wilden beroven”, hoe kwamen ze zelfs maar op dat idee? Het staat vast dat de LGBTQ+-gemeenschap heel wat vooruitgang heeft geboekt in alleen al het voorbije decennium, maar de dood van David illustreert nog maar eens pijnlijk dat wetten niet veel uithalen als er niet naar wordt gehandeld.

De enorme golf van solidariteit over heel België is alvast een hoopgevend signaal, maar om echt iets te veranderen, zijn er ook concrete maatregelen nodig. Het bekender maken van meldpunten voor “hate crimes” en de weg naar hulporganisaties vergemakkelijken, zou al een grote stap voorwaarts zijn. Dit is op zich echter niet voldoende. Ook in het onderwijs moeten er dingen veranderen: een hardere aanpak van homofobie op school en bovenal de jeugd al van jongs af in aanraking laten komen met LGBTQ+ en alles wat daarmee te maken heeft. De anekdote aan het begin van deze tekst maakt duidelijk dat dit beter veel vroeger gebeurt.

Terwijl ik dit schrijf, lopen er zowel op Belgisch als op Europees niveau allerlei acties om de rechten en het welzijn van holebi’s en transgenders beter te waarborgen. De grootste verandering ligt echter bij onszelf. Aan alle LGBTQ+-personen: toon jezelf, laat je liefde zien, laat je stem horen. Wees trots op datgene dat een deel van je is. Aan wie volledig hetero is: informeer je over de gemeenschap. Leer ze beter kennen. Ze hebben veel meer met je gemeen dan je denkt.

Rust zacht, David. Hopelijk zal de wereld nu meer waarde hechten aan de oeroude waarheid: liefde is liefde.   

Mathias Poelman

Student Agro- en Biotechnologie (Dierenzorg)